Dygresje

Żaden szwedzki wywód na temat ojczystego języka nie może się obyć bez wzmianki na temat słowa, które jakoby występuje jedynie w szwedczyźnie i jest nieprzetłumaczalne na inne języki. Kiedyś spotkałam się wprawdzie z esejem mówiącym, że to nie do końca prawda, bo po pierwsze żadne słowo w żadnym języku nie jest dokładnie przetłumaczalne na inne języki, a po drugie, nawet jeżeli nie znajdzie się dokładnego odpowiednika, zawsze można oddać je opisowo, kombinacją kilku innych słów - ale napisane to było tonem wysuwania śmiałej tezy, podważającej ogólnie przyjęte prawdy, godzącej na dodatek w narodową dumę. Nie chodzi bowiem o jakieś pierwsze lepsze słówko, ale słowo nieodłączne przy opisach szwedzkiego charakteru i stosunków społecznych. Brzmi ono lagom i jeżeli miałabym się podjąć rzekomo niewykonalnego zadania przetłumaczenia go na język polski, zrobiłabym to tak: "w sam raz, z umiarem, ani za dużo, ani za mało." Innymi słowy, szwedzki ideał: jak powiada mądrość l

Skoro już się zdradziłam z moją ukrytą pasją do wymyślania smutnych baśni, pokontynuuję temat ilustracyjnie od czasu do czasu. W porównaniu z przeróżnymi katastrofami, którymi lubię unieszczęśliwiać moich bohaterów, można powiedzieć, że bohaterce dzisiejszej ilustracji udało się wyjść w miarę bez szwanku: spotkała ją zaledwie niespełniona miłość i rozstanie. Szczególnie jeżeli weźmie się pod uwagę, że poza tym była księżniczką, a potem cesarzową, potężnego imperium. Cóż, jak mówią, nie można mieć wszystkiego (bo, jak dodał kiedyś kolega Mojej Sista, gdzie by to trzymać...?;)).

W windach na Uniwersytecie Gdańskim nie straszą klämriskiem ani ZŻL . Zamiast tego wszechobecne są znaki takie, jak ten poniżej. Naprawdę ciężko mi jest go zinterpretować. Czyżby chodziło o to, żeby nie brudzić podłogi wewnątrz windy obłoconymi buciorami...? (Najmocniej przepraszam za jakość fotografii. Winę za nią muszę zrzucić na niedoskonały sprzęt oraz to, że zostałam dzisiaj zmuszona do wstania przed ósmą - a wspominałam już kiedyś, jak to na mnie działa.)

Dobra, dość tych śmichów-chichów, pora zająć się czymś poważnym! A raczej czymś, co powinno być poważne, ale często mam wrażenie, że w praktyce bynajmniej takie nie jest. Zacznijmy od tego, że pod koniec zeszłego tygodnia dostałam list z banku wzywający mnie, abym się skontaktowała z moim oddziałem "w celu ustalenia mojego stosunku z bankiem". Pobiec tam akurat nie mogłam (szczególnie, że oddział jest otwarty w godzinach 10-15), a telefonu przez cały dzień nikt nie odbierał (?!), więc w końcu przez maila zapytałam, o co im chodzi. I dowiedziałam się, że chcieli się po prostu zapytać, czy dostałam już szwedzki personnummer , bo jeżeli tak, to by chcieli uwzględnić to w danych mojego konta. I może nie byłoby w tym nic szczególnego, gdyby nie to, że informację o moim personnummerze przekazałam bankowi wkrótce po tym, jak go dostałam, to znaczy kiedyś w okolicach września. Niestety, nie jest to bynajmniej pierwszy ani najbardziej spektakularny przykład zadziwiających umiejętn

Po niezwykłym sukcesie pierwszej części , sequel był tylko kwestią czasu! Tym bardziej, że wysunięte zostały pewne propozycje obsadowe, które aż prosiły się o zwizualizowanie. A jaki dzień byłby lepszy na premierę takiego dzieła, jeżeli nie dzień inauguracji kolejnej edycji festiwalu filmów bollywoodzkich ...? Tak, wiem, to nie jest zdrowe. I pro publico bono powinno się mi odinstalować program iMovie. Nie mówiąc już o tym, że dzieło powyższe potwierdza znaną prawdę o tym, że sequele rzadko dorównują jakością częściom pierwszym. Pocieszam się jednak, że mimo wszystko udało mi się uzyskać większą zgodność ruchu warg z wypowiadanymi kwestiami niż w polskim dubbingu do reklam Vanisha...

Tabliczka wypatrzona i sfotografowana przez mojego Tatę. Zaintrygowało mnie, skąd osoby odpowiedzialne za obserwację wideo (czy też właściwie "video") w tym lokalu wiedzą, kiedy nastąpi kradzież, żeby w porę zdążyć ją zarejestrować. Nie mówiąc już o frapującej kwestii, jak można kradzież przekazać policji - albo też zresztą komukolwiek innemu.

A konkretnie - znalezionych rękawiczek.

Narciarstwo to niebezpieczny sport. Na stoku można zostać ostrzelanym jak nie przez ratrak (powyżej), to przez armatkę śnieżną (poniżej), ...lub też przysypanym lawiną: Należy także zachować najwyższą ostrożność przy korzystaniu z kolejek linowych: ...a samochód zostawiać pod stokiem tylko na własne ryzyko: Na szczęście, czasem można się też natknąć na niezwykle słuszne postulaty:

Babskie wieczorki mogą mieć zaskakujące, a katastrofalne skutki. Zdarzają się w ich trakcie nieprzewidywalne ciągi skojarzeń wyzwolone przypadkowymi bodźcami. Bodźcem może być na przykład zobaczenie gdzieś tytułu narodowego eposu, a ciąg doprowadzić może do wniosku, że istnieje tylko jeden rodzaj kinematografii, który idealnie nadaje się do oddania tych pagórków leśnych, tych łąk zielonych, tej dzięcieliny, świerzopu i gryki. Co więcej, można w rezultacie takiego wieczorku spreparować na powyższą tezę dowód: Ktoś jeszcze nieprzekonany? Wszak i w oryginale jest dziewczyna w bieli oraz pola czegoś, co bez zbytniego mijania się z botaniczną prawdą można zinterpretować jako bursztynowy świerzop ! Nasze wątpliwości dotyczyły jedynie tego, jak sprawdziłyby się poły kontusza powiewające w strumieniu powietrza z maszyny do wytwarzania wiatru.

Być może dla niektórych z Czytaczy będzie zaskoczeniem jeżeli napiszę, że moje życie składa się nie tylko z zamęczania doktoratu, wyśmiewania się ze szwedzkich paranoi i pstrykania zdjęć w różnych częściach Europy (and beyond). Czasem zajmuję się też wymyślaniem smutnych baśni, a nawet ich ilustrowaniem. Smutek ich polega na tym, że zwykle kończą się jakąś większą czy mniejszą katastrofą: końcem świata, wielką eksplozją, a w najlepszym razie rozstaniem. Sama nie wiem, skąd to mi się bierze, bo jako czytelnik czy widz wolę historie, które kończą się dobrze. I od razu zastrzegę, że to nie wynik mieszkania w Szwecji, bo miałam tak już zanim się tu przeprowadziłam. W każdym razie - poniżej: Pan Mrozu, bohater jednej z takich opowieści. Proszę nie zwracać uwagi na wszelkie niedoskonałości tej ilustracji, wszak zastrzegałam już, że w zakresie rysunku amator ze mnie. To po prostu coś, co nabazgrałam sobie w pewne mroźne (a jakże!) przedpołudnie, dla odstresowania między jednym nudnym artyk

Kocham kamery! Zawsze chciałam być sławna! Niech to nawet PKP Kamery - mój pierwszy raz ! Nie, żebym się czepiała, ale zważywszy na to, że znalazłam to na jednej z trójmiejskich stacji SKM, to raczej pod jej - a nie PKP - adresem powinny być skierowane słowa wdzięczności.